Ik heb verschillende mantra's die mij helpen in mijn werk en privé zodat ik balans blijf houden. De tekst in het plaatje is er een van. Ik gebruik hem voor mezelf als ik iets spannend vind om te doen maar eigenlijk steeds vaker om me te helpen herinneren als ik weer eens iets voor mijn kinderen wil regelen.

Ja, want ook ik als moeder wil het liefst dat mijn kinderen gelukkig zijn, opgroeien zonder pijn. Het liefst regel ik stiekem alles voor ze. Maar als ik dan terug kijk naar mijn eigen jeugd waar ik 's ochtends als kleuter op het schoolplein werd afgezet en vast ging spelen met de rest van de kinderen (want dat was de regel van school) of als ik op de manege werd gedropt (want dat was de regel van de manege) en ik daar rondhing.

Wat vond ik het spannend! De manege werd namelijk gerund door twee echte Brabantse boerenzonen die vrij lomp dingen duidelijk konden maken. Als je niks vroeg gebeurde er ook niks, maar als je wel dingen vroeg kon er veel. Daar heb ik geleerd om hulp te vragen en later ook hulp te geven aan nieuwe ruiters. Dit heeft mij mede gemaakt tot wie ik nu ben en ik ben gelukkig! Ik regel mijn zaken zelf, ook al vind ik het soms spannend. Hoe komt het dan dat ik toch vaak mezelf betrap om alles vlekkeloos te willen regelen voor mijn kinderen? Terwijl ze juist door dingen zelf te doen, fouten te maken, soms wel pijn te hebben, ook gelukkig worden en misschien ook nog wel een sterker individu worden.

Ik heb vroeger op de manege gejankt, pijn gehad, ik ben wel 💯x gevallen, maar ben ook weer opgestaan! Ik heb hoofdstellen verkeerd omgedaan, maar ook goed omgedaan en wat was ik me dan toch een partij trots op mezelf! Dus als mijn kinderen naar me toe komen, probeer ik ze te begeleiden. Ik kruip niet meteen in de telefoon of mail om het wel even te regelen. Nee, ik ga met ze zitten en heb een gesprek met ze in hoe ze het probleem zelf kunnen oplossen. Wat ze in de mail zouden kunnen zetten of hoe ze het telefoongesprek zouden kunnen voeren.

Lukt dit altijd? Néé hoor! Maar ik begin het wel te herkennen en dan denk ik weer aan Pippi Langkous.

Ik heb het nog nooit gedaan,

Dus ik denk dat ik het wel kan!

Een lieve groet, Edith

Edith Dorand
Jeugdspecialist, ruiter & instructeur HCG