Heel verhaal over zenuwen

Weken naar uitgekeken.. ..en dan is de dag aangebroken: Met een grote cirkel op de kalender staat er “Dressuurwedstrijd”.

Het zweet staat in je handen, je hart slaat regelmatig over, je mond is droog en je blaas na een half kopje thee al vol. Vol spanning en zenuwen sta je dan (veel te vroeg) op de manege en dan paniek: Iemand van de jury loopt voorbij! Geen oogcontact maken of valt dat juist op en kom je dan arrogant over. Iets te drinken aanbieden komt ook zo omkoperig over. Door al die gedachtes is de jury alweer voorbij gelopen. Je drinkt nog een laatste slok (en gaat daarna weer naar de wc), loopt naar buiten de felle zon tegemoet en dan is het zo ver... Tot zover het verhaal van de ouders en partners.

Maar geloof mij; voor de ruiters is het allemaal nog vele malen erger.

Zodra je bij de stal staat realiseer je dat paarden, die de vorige avond extra goed gepoetst zijn, het enorm lekker vinden om de rest van de nacht rollend in de mest door te brengen. Uiteindelijk is van je frisse en fruitige indruk na al het opnieuw langdurig poetsen weinig meer over. Dit in tegenstelling tot je collega ruiter, die net op tijd gemoedelijk binnen komt wandelen. Ze bedankt je voor het invlechten en neemt de teugels uit je handen om als eerste te gaan rijden. Met plakkerige haren van zweet en zwarte nagels wacht je dan totdat deze infiltrant klaar is. Ondertussen is deze infiltrant anderhalf uur iets te fanatiek aan het warmlopen op “jullie” paard en jij moet dan nog .

Na lang wachten zit je eindelijk op je paard, En je zag tijdens het opstappen de stofvlekken op je witte broek en de mest onder je laarzen. Het opwarmrondje wordt voor de omstanders een waar spektakel, want de vijftigplus motorclub heeft zojuist een nieuwe pittoreske route gevonden, uiteraard langs de buitenbak. In een boerenschuur verderop zijn ze de eerste carnavalswagen al aan het opbouwen en aan de hoempa muziek te horen heeft de lokale voetbalvereniging de dorpsbeker gewonnen.

Dan is het echt zo ver! Je wordt binnengeroepen en kijkt verschrikt naar de voorlezer. Was ze afgelopen week nog aan het klagen, dat ze ondanks haar dyslexie geen extra tijd voor haar schooltoets kreeg? Tegelijkertijd word je verblind omdat een collega amazone die de bak verlaat zelfs Swarovski kristallen op haar stijgbeugels heeft zitten.

Terwijl je keurig de A-C lijn oploopt en de jury begroet, besef je ineens dat deze arena van achthonderd vierkantemeter helemaal van jou is. Met je hoofd nog in de wolken zie je bij de eerste draf “ plop! plop! plop!” de elastiekjes één voor één van de manen schieten. Alle aanwijzingen van de instructeur schieten nog door je hoofd; “Denk aan je schouders, rechtop zitten! Meer naar achter en kijk naar voren! Gebruik je buikspieren. Let op je hakken, kantel je bekken en vooral: Ontspan!! Ontspan!!”. Telkens als je stiekem naar de jury kijkt, lijkt het wel alsof ze alleen maar op een blaadje aan het staren zijn, of druk in gesprek met elkaar. Behalve als je paard iets doet wat niet de bedoeling was! (Overigens lijkt zich hetzelfde af te spelen bij de persoon die speciaal voor jou foto's kwam maken. Druk aan het kletsen en chips eten). Had je nou maar toch die extra les genomen en misschien niet dat blikje cola. De zon schijnt en Panda heeft er al voor gezorgd dat er niet onverwachts vogels uit de struiken vliegen.

Jij staat daar samen met je paard midden in die grote bak, alle ogen zijn op jou gericht. Van trots zit je al vanzelf recht en de proef gaat lekker. Het interesseert je niet meer of je nu wint of niet, deze dag kan al niet meer stuk. Juist dan krijg je in alle verbazing te horen dat je die felbegeerde beker hebt gewonnen.

En als je niks gewonnen hebt, dan lag dat overduidelijk aan de jury, de voorlezer, Swarovski en de infiltrant. Het was jouw wedstrijd, lekker puh.

Jeroen Bors
Schrijver & ruiter HCG